Gönül Gördü Dil Söyledi

“Sözün, sazın, izin ne güzel.”

Yaşar Seyman, gökyüzünde turnaların, yeryüzünde nehirlerin eşlik ettiği bir yolculuğa çıkarıyor okurunu bu kez.

Anadolu’dan havalanıp dünyaya kanat açan bir allı turna misali doğup büyüdüğü toprakların renklerini tüm dünyanın renkleriyle harmanlayan Yaşar Seyman, kalem diye bir turna teleğini almış, aşk mürekkebine batırıp yazmış Âşık Veysel’i. Bu yüzden bu kitapta okuyacağınız sıradan bir Âşık Veysel biyografisi değil, Yaşar Seyman’ın Âşık Veysel’idir. Kızılırmak boylarından turnalar eşliğinde yola düşüp, deyişlerle, türkülerle, söylencelerle, anılarla Âşık Veysel’in izinde adım adım dolaşıyor. Sayfalarda ilerlerken âşıklık geleneğindeki yerinden köy enstitülerindeki eğitmenliğine, doğa sevgisinden “dert ehli” bilge kişiliğine, Cumhuriyet sevdasından gittiği her yere ışığını götüren aydın kimliğine katman katman bir nehir gibi açılarak akıyor Âşık Veysel, kıyısında yürüyoruz. Yolun bir yerinde Umberto Eco’nun “Kör Kütüphaneci”si Jorge Luis Borges katılıyor Arjantin’den, Âşık Veysel’le yârenlik ediyor, bir yerde Akdeniz’in öte yakası Mısır’dan Taha Hüseyin eşlik ediyor. Luis Borges ve Taha Hüseyin’le kurulan paralelliklerle Âşık Veysel’in hayata bakışının, mücadelesinin, sözlerinin evrensel düzeyde olduğuna, sınır tanımadan dünyayı kucakladığına tanık oluyoruz.

Yaşar Seyman hepimizi, “seni yazmak bir aşk hali” dediği Âşık Veysel’in izinde o "uzun ince yol"u muhabbetle, aşkla yürümeye davet ediyor.